مجموعه اشعار ترحیم پدر

صفا از خانه و روح از بدن رفت
پدر مهربانم از میان رفت
غم هجران او را با که گویم
که، چون پروانه‌ای از شعله‌ها رفت

پدرم سایه تو تکیه گاه بود مرا
پند و اندرز تو پویای رهی بود مرا
باورم نیست غروب و سالی بگذشت
هر زمان چشم به راهت نگهی بود مرا

در کنارم شب و روز بی تاب بود
غافل از او چشم من در خواب بود
تا شدیم بیدار و مشتاق پدر
او به خواب و چهره اش در قاب بود

پنهان به خاک گشت چو قد رسای تو
غمگین مباش، در دل ما هست جای تو
از مرگ ناگهانیت‌ای نازنین پدر
بیگانه سوخت تا چه رسد آشنای تو

من آرزوی دیدن روی تو داشتم
رفتی و ماند داغ توام بر جگر، پدر
تو آرزوی دیدن من می‌بری به خاک
من هم تو را به خواب ببینم مگر، پدر

این گنج نهان در دل خانه پدرم بود
هم بال و پرم بود و همی تاج سرم بود
هرجا که زمن نام و نشانی طلبیدند
هم نام بلندش سند معتبرم بود

باورم نیست پدر رفتی و خاموش شدی
ترک ما کردی و با خاک هم آغوش شدی
خانه را نوری اگر بود ز رخسار تو بود‌
ای چراغ دل ما از چه تو خاموش شدی

افسوس، صد افسوس پدر از کف ما رفت
آن گوهر تابنده و پر مهر و وفا رفت
ما را نبود چاره به جز صبر در این غم
با حکم خدا آمد و با امر خدا رفت

دلم پر ز غم و درد است‌ ای وای
هوای خانه مان سرد است‌ ای وای
پدر رفت و از او جز قاب عکسی
نمانده، در کنارم نیست‌ ای وای

خانه مان تاریک شد بی نور رویت‌ ای پدر
دستمان کوتاه شد از جستجویت‌ ای پدر
نیست باور پدر جان از چه کندی ز ما
بعد از این از که گیریم عطر و بویت‌ ای پدر

پدرم قامت تو تکیه گاهی بود مرا
گفته هایت چو چراغی به رهی بود مرا
رفتی از دیده و داغت به دل ماست هنوز
هر کجا می‌نگرم روی تو پیداست هنوز

صد بار خدا مرثیه خوان کرد مرا
در بوته‌ی صبر امتحان کرد مرا
هرگز نشکست پشتم از هیچ غمی
جز مرگ پدر که ناتوان کرد مرا

پدرم دیده به سویت نگران است هنوز
غم نادیدن تو بار گران است هنوز
آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو
نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

کاش آن شب را نمی‌آمد سحر
کاش گم می‌شد در راه پیک بد خبر
تا پدر رفت آن سحر از پیش رو
بی نشان را خاک تیره شد به سر

غم مرگ پدر غم کمی نیست
جگر می‌سوزد و درد کمی نیست
پدر زیبا گل باغ وجود است
که بی او زندگی جز ماتمی نیست

آن کس که مرا روح و روان بود، پدر بود
آن کس که مرا راحت جان بود، پدر بود
افسوس که رفت از سرم، آن سایه رحمت
آن کس که برایم نگران بود، پدر بود

سینه‌ام در دل شب، مثل پروانه بسوخت
خبر مرگ پدر، خانه و کاشانه بسوخت
حسرت مهر پدر، در دل ما کاشت، فلک
آشنا را چه بگویم، دل بیگانه بسوخت

روشنی بخش دل هر با هنر باشد پدر
بهترین سرمایه از بهر پسر باشد پدر
کس نمی‌داند مقامش را بجز یزدان پاک
آسمان زندگانی را قمر باشد، پدر

چون سایه ی رب بر سر ما سایه پدر بود
برسایه ی رب در صحف همسایه پدر بود
ایزد چو بفرمود که او رب صغیر است
در دفتر عشق آیه و سرمایه پدر بود

آسمان امروز ببار، اینجا گلی پژمرده گشت
از غم داغ رخش، یک محفلی افسرده گشت
آسمان امروز ببار، ما صد جگر سوزانده ایم
چون پدر از بین ما رفت، قلب ما هم مرده گشت

درد من، درد فراق است، خدایا کم نیست
اشکهایم بجز از فراق و غم و ماتم نیست
بر دل غم زده و بغض پر از فریادم
بجز آن لطف نگاه پدرم مرهم نیست

گفتم که چرا رفتی و تدبیر تو این بود
گفتا چه توان کرد که تقدیر همین بود
گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود
گفتا که نگو مصلحت دوست در این بود